نمی دانم چرا این روزها به هر بهانه ای تنهایم می گذارد وگاه چند روزی می رود و به دیدارم نمی آید ،نمی دانم چرا سکوتهایش طولانی تر شده
نمی دانم چه در سر می پروراند نمی دانم چرا احساس می کنم دیگر دوست ندارد در کنارش باشم ،دیگر ذوق و شوقی برای شنیدن حرفهایم ندارد
نمی دانم چرا دیگر از ته دل نمی خندد ، نمی دانم ...
شایذ اینگونه از من می خواهد که تنهایش بگذارم
آه، اگر چنین باشد چه باید کرد ،چگونه می توان کوله باری از خاطره را به یکباره زمین گذاشت و بدون آن به راه خود ادامه داد ،چگونه می توان ساعات باهم بودن را فراموش کرد  ، چگونه ...
اگر چنین باشد چگونه باور کنم شکستن و خرد شدن قلب کوچکم را ،در لحظه شکفتن و دل بستنش ، چگونه می توان باور کرد ...     
و شاید اینگونه میزان عشق مرا می سنجد
شاید می خواهد اینگونه مرا وادار به ابراز احساس و عشقم نسبت به خود کند ،ولی چگونه زبانم به سخن درآید و حالم را شرح دهد .چگونه،وقتی از گفتن آن بیم دارم ،وقتی ماه هاست از ترس جدایی لب به سخن نمی گشایم  و همه ی احساساتم را سرکوب می کنم ،چگونه می توان گفت در حالیکه هر گاه کسی لب به سخن گشود  دوران خوشی به پایان رسید و زمزمه های وداع اوج گرفت   چگونه می توان گفت ...
کاش خود قفل سکوتش را می شکست و دلیل رفتارش را می گفت و این شک و تردید ها را از جانم دور می ساخت  کاش می گفت
تا قلب کوچکم می دانست چه باید کند ، به شکفتن خود ادامه دهد یا وجودم شاهد ذره ذره نابودیش باشد
کاش می گفت ...