بیا ای نازنین ،ای دلبر من     

                    بیا بنشین در این خلوتگه من

من اینجا با خیالت شاد هستم   

                     زهر غم جز فراغ آزاد هستم

ز دست دوریت فریاد گشتم    

                      میان کوچه ها آواره گشتم

بیا دستم بگیر ای مهربونم    

                      نگو نه، نمی خوام پیشت بمونم

 دستهایم همچنان بر سرم !

  با کدامین نگاه دردم را به تو بفهمانم؟ با کدامین زبان حرفم را 
  به تو حالی کنم؟ با کدامین دلیل غرور ازهم پاشیده هام را به تو ثابت کنم؟
   با کدامین فریاد عقده های دلم را خالی کنم؟
  دلی که می سوزد وهیچ کس نمی فهمدش!
  دلم همچنان به ... تو!
  چشمهایم هنوز اشکبار تو!
   و قلبم هنوز شکسته تر از همیشه..
   وامیدوار به فرداها...

یکی بود یکی نبود وقتی خورشید طلوع کرد از پشت پنجره

کلبه ای قدیمی،شمع سوخته ای را دید که از عمرش لحظاتی بیش نمانده بود.

به او پوزخندی زد و گفت:

دیشب تا صبح،خودت را فدای چه کردی؟

شمع گفت:

خودم را فدا کردم تا که او در غربت شب غصه نخورد.

خورشید گفت:

همان پروانه که با طلوع من تو را رها کرد!

شمع گفت:

یک عاشق برای خوشنودی معشوق خود همه کار می کند و برای کار خود

هیچ توقعی از او ندارد زیرا که شادی او را شادی خود می داند

خورشید به تمسخر گفت:

آهای عاشق فداکار،حالا اگر قرار باشد که دوباره به وجود آیی،دوست داری که چه

چیزی شوی؟ شمع به آسمان نگریست و گفت: شمع...دوست دارم دوباره شمع شوم

خورشید با تعجب گفت:شمع؟؟

شمع گفت:

آری شمع...دوست دارم که شمع شوم تا که دوباره در عشقش بسوزم و

شب پروانه را سحر کنم،خورشید خشمگین شد و گفت:

چیزی بشو مانند من تا که سالها زندگی کنی،نه این که یک شبه نیست و نابود شوی!

شمع لبخندی زد و گفت:

من دیشب در کنار پروانه به عیشی رسیدم که تو در این همه سال زندگیت به آن

نرسیدی...من این یک شب را به همه زندگی و عظمت و بزرگی تو نمی دهم.

خورشید گفت:

تو که دیشب این همه لذت برده ای پس چرا گریه می کنی؟

شمع با چشمانی گریان گفت:

من از برای خودم گریه نمی کنم،اشکم از برای پروانه است که فردا شب در آن همه

ظلمت و تاریکی شب چه خواهد کرد و گریست و گریست تا که برای همیشه آرامید

آنقدر با آتش دل ساختم تا سوختم

بی توای آرام جان یا ساختم یا سوختم

سرد مهری بین که کس بر آتشم آبی نزد

گرچه همچون برق از گرمی سراپاسوختم

سوختم اما نه چون شمع طرب دربین جمع

لاله ام کز داغ تنهایی به صحرا سوختم

همچو آن شمعی که افروزند پیش آفتاب

سوختم در پیش مه رویان وبیجا سوختم

سوختم از آتش دل در میان موج اشک

شوربختی بین که در آغوش دریا سوختم

شمع گل هم هر کدام از شعله ای در آتشند

در میان پاک بازان من نه تنها سوختم

جان پاک من رهی خورشید عالم تاب بود

رفتم از ماتم خود عالمی را سوختم

زیر انگشتای تشریح تو پژمرده منم
اون که دل سپرده بود و حالا دل مرده منم

گفتم از تلخی تقدیر و غروب و فاصله
تو می گفتی که یه همراز قسم خورده منم

توی آتیشت یه روزی ذره ذره آب شدم
حالا اون دشت کویری که ترک خورده منم

جای خون توی رگام جاریه شعر گم شدن
اون که غم های دلت رو با خودش برده منم

کوه افسرده منم بی تو دل مرده منم

بیا تکیه گاه من تا دوباره نشکنم

باتو هستم
اگر روزی دانسته یا ندانسته به احساس من خندیدی
ویا از روی خود خواهی فقط خود را پسندیدی
اگر من مهربان بودم و تو نامهربان بودی
برای دیگران سبز و برای من خزان بودی
گناهت را نمی بخشم

کجایی عزیزم، ببینی که تنهام
کجایی ببینی، چه تاریکه شبهام
چی شد تو نگاهت،کس دیگه ای بود
کجایی که بعد تو غم همدمم بود
نگاهم هنوزم تو حسرت نگاهت
بیا تا بریزم اشکامو به راهت
کجایی گل من؟ تو رفتی میدونم
دل تنگه واسه تو نا مهربونم

بدون تا ابــد تو قلب منی
ولی باز چه ساده دلو میشکنی
اونی که پرهاشو بست و نشست
چه ساده پریدو دلم رو شکست

نبودی ببینی،چی اومد سر من
کجایی ببینی شکسته پر من
پریدی چه ساده تو تنها نذارم
میدونی که نای پریدن ندارم
پر من شکسته نکن ناامیدم
بدون بعد چشمات خوشی رو ندیدم
چه شبها به یادت نشستم میدونی
بسه گریه زاری،تو نا مهربونی

بدون تا ابــد تو قلب منی
ولی باز چه ساده دلو میشکنی
اونی که پرهاشو بست و نشست
چه ساده پریدو دلم رو شکست

نگین