باز دلم گرفته نمی دانم چرا ولی می دانم که غمی دارد نمی دانم غم از بهر چیست

باز بغضی راه گلویم را بسته نمی دانم کی و کجا می ترکد ولی کاش تلنگری باعث ترکیدنش می شد

کاش سیلی محکمی می خوردم از کسی که انتظارش را ندارم

کاش حرف نا خوشایندی می شنیدم از کسی که دوستش دارم

کاش می گفت که دوست داشتنش بیهوده است

کاش می گفت که دگر جایی در قلبش ندارم

کاش هیچ وقت نمی دیدمش کاش هیچوقت صدایش را نمی شنیدم 

                                                                                       کاش هیچ وقت...

تو همچون پری دریایی هستی که بر ماسه های گرم ساحل قدم می زند ومن محو تماشای زیباییت

تو همچون خورشیدی هستی که در آسمان طلوع کرده و انوار طلایی خود را بر امواج زیبای دریا گسترده

تو همچون  غروب زیبای خورشیدی که در دل دریا فرو می رود ودر دریای بیکران خلیج غرق می شود

تو همچون مهتابی که شب هنگام به همراه ستارگان آسمان را جلوه ای خاص می بخشد و

چون دریایی هستی که آیینه وار عمل می کند و آسمانی دیگر در خود به وجود می آورد

تو همچون قطره های بارانی هستی که بر صورتم می چکد و گونه هایم را آهسته نوازش می کند

تو چون قطره اشکی که بر گونه ام می لغزد و بر دستان سردم فرو می آید

در سکوتی مرگبار که وجودم را فرا گرفته نام تو را فریاد می زنم

در تنهایی خود فرو رفته   بغضی در گلویم خفته

بغض را بیدار می کنم   اشک را سرازیر می کنم

این آخرین اشکی ست   که برای تنهایی جاری می کنم

زیرا از این پس تو با منی   و با تو تنهایی معنایی ندارد

این آخرین گل سرخی ست که پرپر می کنم

زیرا از این پس آن را به تو تقدیم می کنم  

در انتظارت نشسته ام تا بیایی

در انتظارت هستم ای خورشید زندگی پس طلوع کن