یه روز از همین روزا وقتی دلت هوامو کرد .....می دونم بازم می یای دلم خدا خدا می کرد

یه روز از همین روزا لحظه ی دیدار می رسه .....می دونم عشق منم یه روزی از راه می رسه

یه روز از همین روزاوقتی که من ببینمت.....بهت می گم پیشم بمون می خوام دلو بدم بهت

یه روز از همین روزاتموم می شه دلتنگیا.....می دونم بهم می گی بیا پیشم بیا ،بیا

یه روز از همین روزا دلم آروم میگیره ......می دونم هر کی بیاد به دیدنم گل می گیره

یه روز از همین روزا همه تنهام می ذارن .....می دونم جسم منم تو یه وجب خاک می ذارن

نمی دانم چرا این روزها به هر بهانه ای تنهایم می گذارد وگاه چند روزی می رود و به دیدارم نمی آید ،نمی دانم چرا سکوتهایش طولانی تر شده
نمی دانم چه در سر می پروراند نمی دانم چرا احساس می کنم دیگر دوست ندارد در کنارش باشم ،دیگر ذوق و شوقی برای شنیدن حرفهایم ندارد
نمی دانم چرا دیگر از ته دل نمی خندد ، نمی دانم ...
شایذ اینگونه از من می خواهد که تنهایش بگذارم
آه، اگر چنین باشد چه باید کرد ،چگونه می توان کوله باری از خاطره را به یکباره زمین گذاشت و بدون آن به راه خود ادامه داد ،چگونه می توان ساعات باهم بودن را فراموش کرد  ، چگونه ...
اگر چنین باشد چگونه باور کنم شکستن و خرد شدن قلب کوچکم را ،در لحظه شکفتن و دل بستنش ، چگونه می توان باور کرد ...     
و شاید اینگونه میزان عشق مرا می سنجد
شاید می خواهد اینگونه مرا وادار به ابراز احساس و عشقم نسبت به خود کند ،ولی چگونه زبانم به سخن درآید و حالم را شرح دهد .چگونه،وقتی از گفتن آن بیم دارم ،وقتی ماه هاست از ترس جدایی لب به سخن نمی گشایم  و همه ی احساساتم را سرکوب می کنم ،چگونه می توان گفت در حالیکه هر گاه کسی لب به سخن گشود  دوران خوشی به پایان رسید و زمزمه های وداع اوج گرفت   چگونه می توان گفت ...
کاش خود قفل سکوتش را می شکست و دلیل رفتارش را می گفت و این شک و تردید ها را از جانم دور می ساخت  کاش می گفت
تا قلب کوچکم می دانست چه باید کند ، به شکفتن خود ادامه دهد یا وجودم شاهد ذره ذره نابودیش باشد
کاش می گفت ...

شده عاشق و شیدایت ،شده شرمنده ی رویت

مگردان بیش از این عاشق و شیدایش

مکش دریای عشقش را به خون

مکن خوردش ،میازارش،میافزایش غم و اندوه

کمی کم کن ز اندوهش ،کمی کم کن ز اندوهش

مادرم ،بیا و دریچه های بسته قلبم را باز کن

                                                      بیا و قلب شکسته ام را با مهرت ترمیم کن

بیا و دوباره محبت بی پایانت را نسارم کن

                                                       بیا و مرا دوباره به زندگی امیدوار کن

بیا و از درد و غمم کم کن

                                                     بیا و مرهمی برای زخم هایم پیدا کن

بیا تا دوباره سر نهم بر شانه هایت

                                                     تو نوازش کنی گیسوانم را با انگشتانت

بیا تا سر نهم بر شانه هایت

                                                     گریه کنم تو گویی جانم به قربانت

من شوم غرق در دریای محبتت

                                                    جانم فدای تو و آن محبت بی پایانت

کاش می خوابیدم و در آن بیداری نبود ..... جای من اندر این دنیا نبود

کاش می رفتم از اینجا جای من اینجا نبود ....کاش می مردم دو چشمم شاهد اینها نبود

کاش آن دو چشم آتشین تو نبود...... کاش چشمم خیره در چشمان زیبایت نبود

کاش چشمان دریاییت دریا نبود ....... جانم اندر این دریای طوفانی گرفتارت نبود

کاش می مردم دل من شاهد حالت نبود .... که اندر این دنیا کسی عاشق دیدارت نبود

کاش عشقت آتش جانم نبود  .........این مصیبت ها برای من نبود